dans, lach, werk en verwonder

Op de één of andere manier voel ik me hier minder een anachronisme, denk ik terwijl ik op een bankje in het park zit. Het tropische ritme past me beter, de ruimte voor improvisatie en spel in het dagelijks leven. De mensen lijken zich misschien meer te vervelen dan de mensen thuis, maar ook meer te genieten. Bijna iedereen die ik hier spreek zegt er trots op te zijn hier vandaan te komen en van deze plek te houden. Vast niet iedereen zal tevreden zijn, maar de meesten lijken dat alvast wel. Ondanks de eentonigheid van de dagen, de soberheid van leven, en er in eerste instantie weinig lijkt te gebeuren om naar uit te kijken.

Een vrouw met thermoskannen vol koffie en een gebogen rug wacht op de schamele klant die zich aandient. Een paar meter verderop heeft iemand een radio aan een lantaarnpaal gemonteerd waaruit Colombiaanse muziek danst, welke het moet opnemen tegen de moderne stereo van de electronicazaak aan de overkant van het koloniale plein. Er loopt een toeristenpaar met unisex afritsbroeken en strohoeden voorbij, potentiële klanten voor de uitgestalde zonnebrillen en leren riemen, maar niemand werkt zich in het zweet om iets aan de man te brengen. Ondertussen wordt het geld nog maar eens geteld.

Er wordt gedanst, gezongen, gepraat, gelachen. Er wandelt een meisje met een ijsje voorbij, gekleed in een rokje dat elegant om haar benen wappert. Het wordt weer een mooie dag.