dans, lach, werk en verwonder

Op de één of andere manier voel ik me hier minder een anachronisme, denk ik terwijl ik op een bankje in het park zit. Het relaxte ritme past me beter, de ruimte voor improvisatie en spel in het dagelijks leven. De mensen hier lijken zich misschien meer te vervelen dan thuis, maar ook meer te genieten. Bijna iedereen die ik hier spreek zegt er trots op te zijn hier vandaan te komen en van deze plek te houden. Ze zijn tevreden. Ondanks de eentonigheid van de dagen, de soberheid van leven, en het feit dat er weinig lijkt te gebeuren om naar uit te kijken. Een vrouw met thermoskannen vol koffie en een gebogen rug wacht tevreden op de schamele klant die zich aandient. Een paar meter verderop heeft iemand een radio aan een lantaarnpaal gemonteerd waaruit Colombiaanse muziek danst die het moet opnemen tegen de moderne stereo van de electronicazaak aan de overkant van het koloniale plein. Er loopt een toeristenpaar met unisex afritsbroeken en strohoeden voorbij (wat denken die mensen, écht?), een mogelijk doelwit voor verkoop van zonnebrillen of een leren riem, maar niemand werkt zich in het zweet om iets aan de man te brengen. Ondertussen wordt het geld nog maar eens geteld. Er wordt gedanst, gezongen, gepraat, gelachen. Er loopt een meisje met een ijsje voorbij in een elegant wapperend rokje. Het wordt weer een mooie dag.